Iedereen heeft het erover: Ikigai van Héctor Garcia en Francesc Miralles. Vriendinnen, collega’s, vage kennissen. Volgens velen een onmisbaar boek in de boekenkast; één die het Japanse geheim voor een lang en gelukkig leven met je zou delen. Ik voelde me bijna schuldig toen ik me na een aantal bladzijdes al realiseerde dat ik echt niet door het boek heen kwam.
Hoe mooi is het idee van ikigai? Een Japans concept dat mensen helpt hun ‘reason of being’ te vinden. Hetgeen waar jij ‘s ochtends je bed voor uit komt en wat het leven een stukje mooier maakt. En de reden dat ik überhaupt geïnteresseerd was in dit boek. De auteurs zouden de geheimen van het Japanse eiland Okinawa met je delen, waar het grootste aantal gezonde honderdjarigen ter wereld woont.
Missende aha-moment
Hoe goed het concept van Ikigai klinkt, zo teleurstellend is het boek zelf. Er zit geen logica in. Geen structuur. Geen aha-moment, op een aantal mooie losse citaten na. Het gaat van hak op de tak. Het lijkt wel alsof de auteurs zichzelf verliezen in de zeeën van informatie die over de Japanse cultuur te vinden zijn. Garcia en Miralles laten ons niet zien hoe en waar je je Ikigai kan vinden, maar tonen in plaats daarvan verschillende aspecten van het Japanse leven. Alsof ze de rode draad in hun verhaal kwijt zijn geraakt.
Het voelt alsof je naar de supermarkt gaat voor een brood en in plaats daarvan terugkomt met een pak melk. Er wordt gepronkt met het idee van Ikigai, maar het boek beschrijft mogelijke theorieën die het leven zouden verlengen. De auteurs delen oefeningen voor ochtendgymnastiek, pleiten voor het drinken van groene thee en delen wat citaten van de ouderen op het eiland. Wel interessant, maar niet bepaald behulpzaam voor het vinden van je Ikigai.
Het boek belooft me het Japanse geheim voor een lang en gelukkig leven, maar maakt deze belofte allesbehalve waar.
Geef een reactie